De schemer zakt over het stille hof,
in kamers gaan de lampen langzaam aan.
Achter de muren dreunt de stad nog dof,
terwijl wij fietsend langs de hegjes gaan,
die van reeds lang verloren dagen dromen;
dan langs de kerk aankomend bij de zaal
waar wij vandaag weer samen zijn gekomen
om met ons oud, gezamenlijk verhaal
verder te gaan, nog lang niet uitverteld.
Wij voelen de historie om ons leven,
niet die van jaartal, heer en held,
maar de geschiedenis van hen die streven
naar samenhang door middel van het woord.
Verhalen groeien tot een groots verband
en worden door wie wil nu nog gehoord.
Vanuit de eerste Kamers in ons land
wist men het woord al spelend vorm te geven,
het woord werd beeld vol pracht en praal.
Wij echter houden het op onze zaal,
meer ingetogen is bij ons de taal,
ons groepje is meer van het binnenleven.
Moderniteit maakt dit paradoxaal:
communicatie is nu mondiaal.
Wij blijven echter onze aandacht geven
aan wat om concentratie vraagt,
en soms door jacht, versnippering wordt belaagd,
door anderen wordt gezien als veel te traag,
maar essentieel blijft voor ‘t bestaan vandaag:
het woord dat cirkelt om de kern der zaak,
dat samenbrengt in ernst en in vermaak.
Plezier is hoofdzaak en ons spel is taal.
‘t Verleden wordt bij ons zomaar het heden.
Vandaag bevinden wij ons allemaal
in oude straten die wij nu betreden
om deel te worden van een team van toen:
het spel dat wij vandaag gaan doen.
