wit wordt de kleur van autoruiten,
het middaglicht is korter tijd beschoren,
het wordt vroeg tijd de luxaflex te sluiten.
En als vanouds heerst weer melancholie,
seizoen dat vraagt om inkeer en reflectie,
versterkt door ‘t zwellen van de pandemie,
wat samengaat met tweestrijd en met gekteNatureingang, dat is de naam van ‘t procedé,
de troubadour ving zo vaak zijn gedichten aan.
Inmiddels wel een beetje démodé,
heeft dit zijn waarde toch gedemonstreerd.
Vandaar dat ik dit zonder blik- of blozen,
heb toegepast in het begin hierboven.
Verwijzen naar ’t seizoen is niet verkeerd
want ook al zijn we ’t mogelijk verleerd,
wij zijn nog immer deel van de natuur,
ondanks geavanceerde apparaten.
Zou ons besef van “hogere cultuur”,
ons onderscheiden van de chimpansee?
Wij, primi tussen de primaten?
U heeft het vast wel in de gaten,
ik ga met dit soort denken niet in zee.
Al is cultuur subliem, verfijnd, abstract,
- wat je in deze zaal goed kunt ervaren –
het biologisch netwerk blijft intact,
het ingebouwd kompas waarop wij varen.
Voor ieder een bekend discours,
al sinds de Beagle naar de einder voer.
Vindt u mijn verzen nu geouwehoer?
Is het voor u zo wel genoeg?
Dan gooi ik het over een andere boeg.
Korter geleden zette ’t Turfschip koers,
het zwalkte wat, het had wat averij,
er werd gemuit, het leek een blauwe schuit,
maar langzaamaan kwamen we dichterbij
het centrum van de ooit belaagde stad,
de plek waar onze Kamer ongestoord
zich wijn- en woordenrijk kan amuseren.
Wetend van evolutie en natuur,
varen we samen rederijkend voort.
Geen tegenstroom of storm kan dit verstieren,
dat alles doet ons dapper schip geen moer,
het blijft de tand des tijds trotseren.
Vol vreugde in allerlei manieren
laten we ons steeds weer inspireren,
met onze trouwe deken aan het roer.
factor Herman
