Onder de schaduw van de bomen,
binnengekomen door de poort,
hervindt men hier het onderkomen
waarvan we slechts nog konden dromen.
Hoe ruw werd ons bestaan verstoord
toen micro-organismen als een zwerm
van duivelse details de Kamer
verbande naar het kille scherm.
Het zoomen werd de nieuwe norm,
voor ons niet de ultieme vorm.
Hoe sneu en karig was ons lot:
geen koffiekan, geen boetepot,
geen zachte klap van Dekens hamer,
geen zotteklap waar je om lacht.
Zijn rederijkers niet meer samen,
dan mist hun woordkunst zeggingskracht,
intenties blijven in het vage,
want woorden moet je laten schragen
door vriendschap, door de metgezellen.
Wat je elkaar ook wilt vertellen,
hoe waardevol ook, hoe verfijnd,
het komt pas waarlijk uit de verf
als de gezellen samenzijn,
Afwezigheid leidt tot versterven
van broederschap. Gezellig-heid
was voor de Kamer ten alle tijd
een voortreffelijke manier
voor het creëren van plezier.
Zolang niet hier te zijn geweest,
maakt deze zitting tot een feest.
En: ‘t is historie die herrijst,
de Kamer heeft een lang verleden,
dat ons bestaan nog steeds omlijst.
Van alles wat wij doen verwijst
naar wat de Broeders vroeger deden.
Zo heeft een zitting vele lagen,
zij het niet altijd manifest.
Dichtkunst, tafelpraat, kwinkslagen,
maar dat op een fundament
dat de tand des tijds doorstaat.
Wie deze oorsprong onderkent
heeft terdege in de gaten
dat pandemie noch CO2,
dat westers wel noch werelds wee,
dat niets op allerlei manieren
onze Kamer kan verstieren.
Resumerend stel ik vast:
hier is alles pais en vree.
Denkt nu echter niet: dat was ‘t,
want het mooiste, dat komt nu.
Hoort: onder de paraplu
van ons aller Vreugdendal,
voorspel ik dat in elk geval
het oude Turfschip spetteren zal.
Na lange tijden van gemis,
gemor, weemoedig smieren,
na zó lang niet te zijn geweest,
is deze zitting dubbel feest.
Vreugde in allerlei manieren!
factor Herman
