Maandzang november

De takken zijn hun laatste blad verloren,

wit wordt de kleur van autoruiten,

het middaglicht is korter tijd beschoren,

het wordt vroeg tijd de luxaflex te sluiten.

En als vanouds heerst weer melancholie,

seizoen dat vraagt om inkeer en reflectie,

versterkt door ‘t zwellen van de pandemie,

wat samengaat met tweestrijd en met gekte

Natureingang, dat is de naam van ‘t procedé,

de troubadour ving zo vaak zijn gedichten aan.

Inmiddels wel een beetje démodé,

heeft dit zijn waarde toch gedemonstreerd.

Vandaar dat ik dit zonder blik- of blozen,

heb toegepast in het begin hierboven.

Verwijzen naar ’t seizoen is niet verkeerd

want ook al zijn we ’t mogelijk verleerd,

wij zijn nog immer deel van de natuur,

ondanks geavanceerde apparaten.

Zou ons besef van “hogere cultuur”,

ons onderscheiden van de chimpansee?

Wij, primi tussen de primaten?

U heeft het vast wel in de gaten,

ik ga met dit soort denken niet in zee.

Al is cultuur subliem, verfijnd, abstract,

- wat je in deze zaal goed kunt ervaren –

het biologisch netwerk blijft intact,

het ingebouwd kompas waarop wij varen.

Voor ieder een bekend discours,

al sinds de Beagle naar de einder voer.

Vindt u mijn verzen nu geouwehoer?

Is het voor u zo wel genoeg?

Dan gooi ik het over een andere boeg.

 

Korter geleden zette ’t Turfschip koers,

het zwalkte wat, het had wat averij,

er werd gemuit, het leek een blauwe schuit,

maar langzaamaan kwamen we dichterbij

het centrum van de ooit belaagde stad,

de plek waar onze Kamer ongestoord

zich wijn- en woordenrijk kan amuseren.

Wetend van evolutie en natuur,

varen we samen rederijkend voort.

Geen tegenstroom of storm kan dit verstieren,

dat alles doet ons dapper schip geen moer,

het blijft de tand des tijds trotseren.

Vol vreugde in allerlei manieren

laten we ons steeds weer inspireren,

met onze trouwe deken aan het roer.         

                                                

                                factor Herman

 

Maandzang oktober

 

Onze Kamer kende zo zijn dalen,

het was niet steeds een vreugdedal.

Soms zweeg de club in allen tale,

vervolgens schitterden de heren,

dan keerde opbloei tot verval.

Maar dat zal ons, bijeen, niet deren,

want ons gezelschap smaakt naar meer.

Misschien zal ooit de tijd ons leren

hoe wij, zoals de club weleer,

op onze top kunnen presteren,

als het maar gaat om ons plezier,

niet om de wens te gloriëren,

want ook in aantal wel wat klein,

kan een Kamer prachtig zijn.

Niet pregnant in de annalen?

Laat een ander daarnaar streven.

Wat wij samen hier beleven,

daar valt eer aan te behalen

en dat dragen wij in ons blazoen:

het is om de LEUT te doen.

Lichtzinnig? Nee, integendeel.

De eerste letter, dus de L,

staat voor letterkundig spel.

De E staat dan voor Elk Zijn Deel.

U heeft het vast al in de gaten,

de U staat hier voor Uitgelezen,

en dat, daar sta ik als factor voor in,

uitsluitend in figuurlijke zin.

Wij hoeven ‘t hierbij niet te laten,

want ten slotte doet ook mee,

de T, hier in de vierde positie.

Niet, zoals men denken kan,

is dit de T van thermoskan,

ook al fungeert die in onze zaal,

als doorslaggevend vochtkanaal,

meestal tot een uur of acht,

dan wordt rijker vocht verwacht.

Deze T staat voor Traditie.

We zijn bescheiden van formaat,

maar hebben eeuwen al bestaan

en misschien ook nog te gaan,

je weet nooit hoe de toekomst gaat,

welke perspectieven wenken

voor de nieuwe generatie.

Aan dit soort zaken moet ik denken,

want deze zitting is speciaal,

in zekere zin een nieuwe start,

en dat raakt ons allemaal,

zeker na ’t coronajaar.

Na wederzijdse observatie

was het voor ons klip en klaar:

we zijn toe aan d’ inauguratie

van een gezel, te weten: Bart.

‘t Is iemand van de Franse slag

maar een broeder naar ons hart

en ik durf hier te beweren

dat wij in deze configuratie

elkaar nog meer gaan inspireren.

Hiermee kom ik tot mijn conclusie:

we hebben in onszelf fiducie

en we zullen verdergaan

met ons rederijk bestaan.

    factor Herman 

 

Maandzang september 2021

Onder de schaduw van de bomen,

binnengekomen door de poort,

hervindt men hier het onderkomen

waarvan we slechts nog konden dromen.

Hoe ruw werd ons bestaan verstoord

toen micro-organismen als een zwerm

van duivelse details de Kamer

verbande naar het kille scherm.

Het zoomen werd de nieuwe norm,

voor ons niet de ultieme vorm.

Hoe sneu en karig was ons lot:

geen koffiekan, geen boetepot,

geen zachte klap van Dekens hamer,

geen zotteklap waar je om lacht.

Zijn rederijkers niet meer samen,

dan mist hun woordkunst zeggingskracht,

intenties blijven in het vage,

want woorden moet je laten schragen

door vriendschap, door de metgezellen.

Wat je elkaar ook wilt vertellen,

hoe waardevol ook, hoe verfijnd,

het komt pas waarlijk uit de verf

als de gezellen samenzijn,

Afwezigheid leidt tot versterven

van broederschap. Gezellig-heid

was voor de Kamer ten alle tijd

een voortreffelijke manier

voor het creëren van plezier.

Zolang niet hier te zijn geweest,

maakt deze zitting tot een feest.

En: ‘t is historie die herrijst,

de Kamer heeft een lang verleden,

dat ons bestaan nog steeds omlijst.

Van alles wat wij doen verwijst

naar wat de Broeders vroeger deden.

Zo heeft een zitting vele lagen,

zij het niet altijd manifest.

Dichtkunst, tafelpraat, kwinkslagen,

maar dat op een fundament

dat de tand des tijds doorstaat.

Wie deze oorsprong onderkent

heeft terdege in de gaten

dat pandemie noch CO2,

dat westers wel noch werelds wee,

dat niets op allerlei manieren

onze Kamer kan verstieren.

Resumerend stel ik vast:

hier is alles pais en vree.

Denkt nu echter niet: dat was ‘t,

want het mooiste, dat komt nu.

Hoort: onder de paraplu

van ons aller Vreugdendal,

voorspel ik dat in elk geval

het oude Turfschip spetteren zal.

Na lange tijden van gemis,

gemor, weemoedig smieren,

na zó lang niet te zijn geweest,

is deze zitting dubbel feest.

Vreugde in allerlei manieren!

 

    factor Herman