Gezellen, weet je, Aristoteles,
wat was dat heerschap smart, maar “more is less”
en daarom dus maar niet de loftrompet
op zijn poëticale werk gestoken.
We zijn toch van dat tweede deel verstoken
en daarmee van een hoop gedoe gered.
De les van Arie Stoot is ons geen wet;
hem loven lijkt zelfs vloeken in de kerk.
Als factor echter voel ik mij geboden,
ter wille van de voortgang van ons werk,
uw oor te wenden naar de kunst der ODE,
want voor dit genre maak ik mij nu sterk.
En daarom gaan we als de wiedeweerga
ons licht opsteken bij …. retorica.
’t Is onontkoombaar, hoe je ’t wendt of keert,
we komen altijd terug bij de traditie,
bij wat door Ouden al werd bestudeerd.
In die tijd had de lof een top-positie.
Lofrede was een genre van formaat,
de heerserslof spande daarbij de kroon.
Het laatste vinden wij niet meer gewoon,
wij gaan te rade bij de man der straat.
Met diens geluid zal ik je nu niet plagen,
mijn pen is heden op de top gericht.
In dit gedicht wil ik de man behagen
voor wie bijkans de halve wereld zwicht.
In plaats van in een rede lof te tuiten,
ga ik mij aan een lofgedicht te buiten.
O heerser van het westelijk halfrond,
o onvolprezen vastgoedmiljardair,
hoe dwars vlijt op uw kruin het haar zo blond!
O, wereldwijd zingen uw tweets steeds rond,
uw humor evenaart bijkans uw flair.
’t Is groots wat u in korte tijd verricht heeft
en mega is ’t zoals u naar uw plicht leeft.
Wat krom was, trok u binnen no time recht.
Uw intuïtie slaat de plank nooit mis,
men zwijgt bewonderend als u iets zegt.
Niet Clapton, ook niet Cruyff, slechts u bent God.
Ach, buiten adem raakt mijn dichtersstrot,
’t was fijn, de lof is nu gedemonstreerd.
’t Begijnhof, waar dit wordt gedeclameerd,
biedt de gezellen verdere gastvrijheid
om zich te wijden aan wat is geagendeerd.
Dat u dat moge doen met lust en blijheid,
dat wenst de factor u, in Franse vrijheid.
factor Herman, 30-7-18
