Als er geen Tijd meer was, wat zou de Kamer zijn?
Zou Vreugdendal voor altijd zijn gebleven?
En bleef ik steken in een eindeloos herhaald refrein?
En hadden wij een eindeloos en statisch leven?
De werkelijkheid kent echter geen alternatief.
We nemen het leven dus zoals het is voor lief.
Als er geen Ruimte was, waar zou de Kamer blijven?
Een fraai gezelschap dat vergadert zonder zaal,
dat in de zitting als tableau vivant dreigt te verstijven
en, één dimensie missend, het moet stellen zonder maal.
De werkelijkheid kent echter geen alternatief.
Het leven zoals nu is ons wel net zo lief.
Als er geen Taal meer was, wat zou de Kamer moeten?
We keken elkaar aan maar zonder echt verhaal.
Communicatie ging alleen met handen en met voeten.
Wat restte was vertoon, uitsluitend non-verbaal.
Voor werkelijkheid is er gelukkig geen alternatief.
Het leven zoals nu is ons wel net zo lief.
Als er geen Rede was, hoe zou het met ons gaan?
We zouden ondergaan in loze retoriek,
elkaar met lege rijmsels om de oren slaan,
de schone schijn ophouden voor een vaag publiek.
Voor werkelijkheid is er gelukkig geen alternatief.
Het leven zoals nu is ons wel net zo lief.
Als er geen Vriendschap was, hoe zou dat ons bekomen?
We zouden glazen heffen zonder ziel en geest.
Er zou geen water door de Aa meer stromen
en binnen no time was de Kamer er geweest.
Voor werkelijkheid is er gelukkig geen alternatief.
Het leven zoals nu is ons wel net zo lief.
Als er geen Vreugde was, ging het met ons verkeerd,
Want deze zoeken wij op allerlei manieren.
Wij rederijkers, door keizer Frans geïnspireerd,
zijn hier bijeen om het leven op niveau te vieren.
Voor deze Kamer zoeken wij geen alternatief.
Het Turfschip zoals nu is ons wel net zo lief.
Factor Herman
