Wij vrienden laten graag de glazen klinken,
we houden van de klank van het kristal,
van 't licht van kaarsen dat het glas doet blinken
en van de vrucht van Bacchus bovenal.
De winden mogen langs de daken huilen,
de ramen rammelen van het geraas,
wij hebben deze zaal om in te schuilen.
Wat angst? Zo nodig drinken we ons daas.
Wat buiten woelt kan ook naar binnen keren,
het gaat dan stormen in de conversatie.
Het loopt hoog op, een hele consternatie!
Uit woordgedruis kun je dan destilleren
wat, slechts als spel bedoeld, de ander tart
en wat juist diepgemeend is, recht uit 't hart.
Tot zover dit vriendschappelijk sonnet.
Je hoort het, vriendschap is niet louter pret.
Maar er is wel een algemene wet
(en ware vriendschap laat die onverlet):
je hoeft je woorden niet altijd te wegen,
soms flap je er gewoon wat onzin uit,
of iets wat onbedoeld op weerstand stuit -
je vrienden kunnen daar meestal wel tegen.
Dat geldt zelfs woordenstrijd op 't scherpst der snede,
een intellectueel soort duelleren.
Dit strijdperk moet je af en toe betreden,
omdat je zo van vrienden veelt kunt leren.
De rederijkerskunst wil epateren
door prachtig taalgebruik te etaleren.
Wij van het Turfschip kunnen dit waarderen,
maar zien in klank en taal meer dan de sier.
Taalvirtuositeit is slechts klein bier,
want vrienden, om de inhoud gaat het hier!
Wat onder de gezellen wordt gehoord,
is 't zoekend, weinig opgepoetste woord
dat naar de dieper laag van weten boort
en, terwijl wij drinken en het maal verteren,
ons ook telkens weet te amuseren.
Omdat we ons hier onder vrienden weten,
kunnen we straks vrolijk weer gaan eten!
