Het najaar daalt weer op de tuinen neer,
het zonlicht schittert nog op muur en dak
en maakt oktober als een lens zo strak.
De dagen hebben haast geen wolken meer.
De hoogste bloei van bloemen is geweest,
geen wit van waterlelies in de sloot.
Het blad verdwijnt in schreeuwend geel en rood:
het doven van natuur is als een feest.
Nog even en de bomen worden kaal,
het treinverkeer raakt hopeloos ontwricht
en onze blik wordt binnenwaarts gericht.
Een grijze sluier maakt de dagen vaal.
Wij willen ’t niet, maar achter de gedachten
aan alledag gaat duister denken schuil,
vermoeden van een einde, leeg en vuil,
dat achter einders op ons ligt te wachten.
Zo fijn als in een vochtig blad de nerven,
zo kwetsbaar zijn wij mensen in de tijd.
Wat lichtjes langs ons leven strijkt, is
sterven,
terwijl een weemoed stil ons hart inglijdt.
Maar nu de herfst verwijlt achter de hagen,
zijn we onbekende wegen ingeslagen
en lijken nieuwe oorden op te dagen,
nieuwe kusten, lusten, visies, vragen.
De ochtendstond, een gouden roos gaat open.
We staan aan ’t raam, het veld is stil.
Een nieuwe tijd vangt aan, amorf en pril.
Laten we samen naar de verte lopen.
factor Herman, 17-10-17
met dank aan Achterberg, Slauerhoff, Gorter en
Philip
