Maandzang januari

Maandzang januari

De wind huilt aan de randen van het continent.

Als krakend ijs verschuift de wereldorde.
Als dat wat was iets anders is geworden,
Ben ik dan iemand die zichzelf nog kent?

Vanuit het centrum loop ik door de poort.

De eeuwen zijn hier trouw geconserveerd,
De huizen op hun geest geconcentreerd,
Door handgranaat noch hacker ooit gestoord.

En straks aan tafel schijnt het vredig licht

We drinken thee, creëren fraaie taal.
Portretten van weleer sieren de zaal.
Op vriendschap is 't gezelschap hier gericht.

Maar de gordijnen zijn hier zelden dicht.
De wijde wereld schemert door de ruiten.
Ons denken sluit wat ver is nooit echt buiten,
Het sluipt tussen de regels van 't gedicht

Zoals het net nog knarste in mijn hoofd.

Ik liep toen in de Catharinastraat,
Te traag, ik was toch al wat laat
Want CNN had mij gedeeltelijk verdoofd.

Nu ben ik bijna in het oud vertrek
En zie gezellen bij de tafel staan.
Ik hang mijn jas op en we schuiven aan,
Er klinken woorden van een nieuw gesprek:

Fris water dat door oude bedding stroomt.

De tijden van weleer zien we herleven,
Traditie te vernieuwen is ons streven,
Een vorm te vinden voor wat ieder droomt.

Herman, factor                        11-1-17

De opdracht van januari was een zeer kort verhaal of een gedicht te schrijven over een in 2017 te verwachten gebeurtenis.

Het jaar tweeduizendzeventien

valt nauw’lijks nog te overzien.
Toch vraagt de Factor ons, ghesellen,
iets van dat jaar te gaan vertellen.
Welnu, ik blijf in eigen kring
en weet in elk geval één ding :
in de maand september van dit jaar
ontmoeten Neerlandstaligen elkaar
in Brussel, schone stad voor Europese diplomaten,
maar ook voor liefhebbers van rijm en maten.
Een onbeoordeeld landjuweel
is dan der Rederijkers deel,
plus aandacht voor de minderheden,
met lijnen uit het groots verleden.
De Lelie zal ’t congres met Liefde sieren,
Tot Vreugd voor ons in alder manieren.
Bas, Le Gueux

Mijn droom, werkelijkheid in 2017?

Eén januari 2017 is een droefgeestige dag:
het Turfschip van Adriaen gaan bekijken
is een daad die ik niet meer vermag
want het nieuwe museum zal het niet bereiken.

Ruimtegebrek en geringe museale kwaliteit
heeft directeur Dingeman hiertoe verleid.
Tot verdriet van vele museale donatoren
en docenten: dit gaat ons onderwijs verstoren.

Ter leniging van ook nog ‘kleinkinderlijke’ smart
hield ik een zoektocht in ons oude stadshart
naar een erfgoedplaats, een waardige troon
voor dit historisch spannende Bredaas icoon.

Buiten in de gracht als toneel bij het Kasteel?

Maar nee, te kwetsbaar voor het geheel.
Waar is er plaats? In het Wilhelminapaviljoen?
Maar nee, te klein, geschikt voor een grote schoen.

Zou er nog redding voor het Turfschip zijn?

Een wonder? Als een ridder schreed daar Heer Boudewijn.
Zou deze edele KMA-figuur de vervuller zijn van wensen
die leven bij zovele Bredase grote en kleine mensen?

Bij mijn noodkreet lichtten even later zijn betraande ogen op.

Zou hij het Turfschip voortaan een mooie ligplaats kunnen geven
Opdat alle Bredase harten dat avontuur weer mee kunnen beleven?
Ja? Dan loopt de museumwereld met fascinerende verhalen voorop.

Bea Voogt 

-------------------

Maar wat zegt men in de straat:

“’t Wordt niks met de United States

De hele zaak daar is al sleets.”

De vechter komt, de denker gaat,

De denker gaat, de vechter komt[1],

hoe graag zag ik Obama.

Hoewel  verzet niet is verstomd

wordt het een hevig drama.

Joop, scriver

----------------

Mijn wensdroom voor 2017.
Bijzonder zou het zijn..
Als ik hem in een roes kon creëren.
Creatief met verf en terpentijn...
Citrusvruchten,wijnranken en druiven...
Hoge aspiratie moet mijn werk bestuiven.
Uit wat zal het ontstaan?
Surrealisme,symboliek,iconografie.. of uit liefde bij volle maan?


Een acrostichon, Nettie Verschuren

---

[1] Deze regel ontleend aan NRC