Op 17 juni nam ons trouwe lid en voormalig deken Nettie Verschuren afscheid van ons. Dat stond ook centraal in de dichterlijke inbreng van deze avond.
AFSCHEIDSKLEINTJE
VOOR NETTIE
bij haar vertrek uit het Turfschip
’t Turfschip is in alle staten
Nettie Echt gaat ons verlaten.
Ooit gewoon één der gezellen
tot kanker Keizer Frans zou vellen
en, dat had je nooit verwacht,
hij jou vroeg als invalkracht;
’t heette “slechts voor korte tijd”
maar het werd een eeuwigheid.
Met gouden hart en houten hamer
domineerde jij de kamer.
Klein van stuk maar groot in daden,
liefdevol en vastberaden,
zorgde jij als moederkloek.
Toch valt nu voor jou het doek.
’s Kamers toekomst, dat blijft gissen.
Node zullen we je missen.
Hoe dan ook, houd goede moed
Lieve mens, het ga je goed!
Annèt Rookmaaker
Maandzang
juni 2025
De derde dinsdag van de maand is het moment
dat wij gezellen door de poort naar binnengaan
van het hof dat iedereen in het Bredase kent,
naar achter lopen, waar de fietsen blijven staan,
en dan verdwijnen in een zaal, waar wij tezamen
ons in de rederijkerij bekwamen,
hetgeen wij al beoefenen sinds 15 jaar.
Want zolang zijn we maandelijks bij elkaar,
ter lering maar vooral voor ons plezier.
Hoor bijvoorbeeld hoe Elsschot klinkt
in de voordracht van Joop van de Blink.
Opeens klinkt er spontaan een prachtig duet
gezongen door Marius en door Annèt.
Wil je meer horen van de Ballade des pendues,
voor Bart is dat simpel een déjà vu .
En voordat we starten met potverteren
houdt Nettie de Heilige Helena in ere.
Dàt had van ons allen nog lang mogen duren,
maar de Kamer moet voort zonder Nettie Verschuren,
(allen) de Kamer moet voort zonder Nettie Verschuren.
Het hierboven vermelde vijftienjarig bestaan
was zonder Nettie heel anders gegaan.
Steeds had zij haar inbreng, fris en fruitig,
in alle schakering tussen ondeugend en guitig.
In haar tijd als deken is haar inzet gebleken,
zorgvuldig bereidde ze zittingen voor.
Met dit soort lof kan ik nog wel door,
de tijd die ze erin stak, het was genereus,
van de oprichtingstijd tot in het heden.
Maar vergeet niet de bijdragen van andere leden,
vergeet niet de Stipjes van Bas de Geus,
steeds weer een vondst, hoe houdt hij het vol.
Vergeet niet de daadkracht van Leonie van de Pol,
zij houdt het Turfschip op koers, met deken Annèt.
En wat voegt Marius niet toe aan onze traditie
met zijn kunstreflexies en zijn eruditie.
En last but not least kwam bij ons Jeanette,
als gezel binnen no time onmisbaar gebleken.
Dit alles laat echter toch niet onverlet
(ach, een traan belet factor dezes het spreken)
dat ons binnenkort één persoon gaat ontbreken.
Het had van ons allen nog lang mogen duren,
maar de Kamer moet voort zonder Nettie Verschuren,
(allen) de Kamer moet voort zonder Nettie Verschuren.
O Prince, verhoor nu mijn
gebed,
inspireer mij tot een bevlogen
portret
van een type apart, onze
Antoinette.
In haar werk voor de Kamer waarlijk
serieus,
buiten de deur onbedaarlijk, een feestneus;
Zij grijpt waar het kan haar
kansen,
ziet er geen been in om een
partijtje te dansen.
Daarenboven heeft ze zoals
bekend
als schilderes een aanzienlijk
talent.
Bij de beoefening van dit vak
overtrof zij Jan Steen met
gemak.
En zij zorgde het meest van
ons allen
voor bezoekers die keken of
het hier zou bevallen.
Al gaf haar conditie Nettie soms
weinig kans,
als het even kon gaf ze acte
de presence.
We waren met haar de koning te
rijk,
hetgeen uit deze ode vanavond
ook blijkt.
Maar het zet nog meer zoden
aan de dijk
als je verder dan fanfare wil
reiken
door ook tegen de haren in te
strijken,
en zo de ode een beetje bij te
sturen.
Dat is in dit geval lastig te
doen,
er kleeft helemaal niets aan
Netties blazoen.
Het is me er een, misschien
heeft ze haar kuren,
maar het had van ons allen nog lang mogen duren,
het liefste hielden we haar nog lange tijd hier.
Wat had de Kamer toch plezier
met Nettie Verschuren,
(allen) wat had de Kamer toch plezier
met Nettie Verschuren.
Factor
Herman
