Maandzang Maart

We hebben vorst gehad en krakend ijs,

de zon ook nog en gure regenvlagen,

de wolken woest op winderige dagen.

“Maart roert zijn staart”, dat vond opnieuw bewijs.

Een winters lied, zo klinkt de Maandzang Maart.

Wat valt nu op? Je hoort alliteratie.

De band van binnenrijm legt een relatie,

bindt losse woorden samen en geeft vaart

aan verzen in een vaste maat geklonken.

De jambe is de diesel die hen drijft,

zo lang de versvoet binnen lijnen blijft

die in welluidend eindrijm zijn verzonken.

Gereedschap moet je niet te strak hanteren,

want dan verdwijnt de inhoud in ’t stramien.

Een beetje rederijker heeft dat wel gezien –

gedichten zijn emotie, geen jongleren.

De verzen gaan vaak wel van pom-pom-pom.

Dat luidt, mits aangestuurd door inspiratie,

melodieus, maar is gespeend van gratie

als men het overdrijft, dan klinkt het dom.

De rederijkerskamers van weleer

werden in de moderne tijd gezien

als knutselaars, en zuipers bovendien.

Maar dankzij Pleij cum suis kreeg men meer

begrip voor wat de rederijkers dreef.

Hun woord kwam voort uit dynamiek van steden,

vol levensdrang, bezield door ’t bloeiend heden,

waardoor hun vers voor ons toch houdbaar bleef.

Terwijl de schemer op ’t Begijnhof zinkt,

waart hier de geest van rederijkers voort.

Al wachtend op het voorjaar dat straks gloort

herscheppen wij het woord dat nu nog klinkt.

Factor Herman, 17-3-18

De opdracht was ditmaal een parodie te schrijven op een bekend kwatrijn. Hieronder de resultaten:

1. Bas, Le Gueux:

Vanmiddag ijlt mijn buurman, en hij heeft de hik,

Hij komt voorom, “Buur, buur..hik..ikke….ik….

Daar, in mijn schuurtje, vond ik flessen, rood en groot.

Komt daar mijn vrouw nu aan? ‘k Ben als de dood….

2. Frans, Keizer:

Niet weeer die lente, weer t oude lied

Ik wil dat niet, ik wil dat niet

Te vaak gehoord en zooo verwacht

Wel te ruste. Goedenacht!

3. De keizer:

Toen onze mof een mofje was,

Was ‘t wel warm misschien..

Toen donderde hij jaren en beet nog bovendien

Paf- poef enz., niets aardigs aan te zien

Nu hulde aan de Wirtschaft, ohnehin!

4. Lucy:

Ik zag een kabouter in ’t donk’rend bos

Met moede ogen staarde hij mij aan

Verwonderd vroeg ik: ‘Waar komt gij vandaan?’

Hij weende. ‘Tot zonsondergang lig ik in Xenos.’

5. Nettie, Vinder:

Vogels vlogen lang en verloren

de lente brak  oplichtend aan
zij zochten het nest tevergeefs waarin zij waren geboren
De hond bleef met zijn poot tegen de leegte staan.

6. Joop:

HALF WERK 

Hij heeft aan alles goed het land:

onopgevoede kinderen die voortdurend klieren,

die gasten willen steeds de bocht uit gieren

en hebben nooit de boel aan kant.

 Jan Voor het dal

7. Peter:

Het dorp is nu nog kil.

De mensen zijn volop aan het denken

wat hun toekomst zal gaan zijn

verkiezingen hebben veel veranderd

’t feest kan dus toch beginnen

’t verleden was misschien niet fijn.

Een nieuwe dag geeft daarom nieuwe hoop.

Dat is wat uit de puinhoop kroop.

8. Herman:

Ik naar de Bommel om meer bier te zien.
Ik zag de bodem snel. Twee opgemaakte meiden
van het type dat ik vroeger kon vermijden,
schoven aan mijn zijden. Nog geen minuut of tien
(daar lag ik al etc.) 

De oorspronkelijke strofen zijn resp. uit:

1. De tuinman en de dood, PN v Eyck

2. Mei, Gorter

4. Zonsondergang, A Roland Holst

5. Aan een boom in het Vondelpark, Vasalis

6. De werkster, Gerrit Achterberg

7. Bommen, Paul Rodenko

8. De moeder de vrouw, Nijhoff