Maandzang januari

Maandzang januari

De wind huilt aan de randen van het continent.

Als krakend ijs verschuift de wereldorde.
Als dat wat was iets anders is geworden,
Ben ik dan iemand die zichzelf nog kent?

Vanuit het centrum loop ik door de poort.

De eeuwen zijn hier trouw geconserveerd,
De huizen op hun geest geconcentreerd,
Door handgranaat noch hacker ooit gestoord.

En straks aan tafel schijnt het vredig licht

We drinken thee, creëren fraaie taal.
Portretten van weleer sieren de zaal.
Op vriendschap is 't gezelschap hier gericht.

Maar de gordijnen zijn hier zelden dicht.
De wijde wereld schemert door de ruiten.
Ons denken sluit wat ver is nooit echt buiten,
Het sluipt tussen de regels van 't gedicht

Zoals het net nog knarste in mijn hoofd.

Ik liep toen in de Catharinastraat,
Te traag, ik was toch al wat laat
Want CNN had mij gedeeltelijk verdoofd.

Nu ben ik bijna in het oud vertrek
En zie gezellen bij de tafel staan.
Ik hang mijn jas op en we schuiven aan,
Er klinken woorden van een nieuw gesprek:

Fris water dat door oude bedding stroomt.

De tijden van weleer zien we herleven,
Traditie te vernieuwen is ons streven,
Een vorm te vinden voor wat ieder droomt.

Herman, factor                        11-1-17

De opdracht van januari was een zeer kort verhaal of een gedicht te schrijven over een in 2017 te verwachten gebeurtenis.

Het jaar tweeduizendzeventien

valt nauw’lijks nog te overzien.
Toch vraagt de Factor ons, ghesellen,
iets van dat jaar te gaan vertellen.
Welnu, ik blijf in eigen kring
en weet in elk geval één ding :
in de maand september van dit jaar
ontmoeten Neerlandstaligen elkaar
in Brussel, schone stad voor Europese diplomaten,
maar ook voor liefhebbers van rijm en maten.
Een onbeoordeeld landjuweel
is dan der Rederijkers deel,
plus aandacht voor de minderheden,
met lijnen uit het groots verleden.
De Lelie zal ’t congres met Liefde sieren,
Tot Vreugd voor ons in alder manieren.
Bas, Le Gueux

Mijn droom, werkelijkheid in 2017?

Eén januari 2017 is een droefgeestige dag:
het Turfschip van Adriaen gaan bekijken
is een daad die ik niet meer vermag
want het nieuwe museum zal het niet bereiken.

Ruimtegebrek en geringe museale kwaliteit
heeft directeur Dingeman hiertoe verleid.
Tot verdriet van vele museale donatoren
en docenten: dit gaat ons onderwijs verstoren.

Ter leniging van ook nog ‘kleinkinderlijke’ smart
hield ik een zoektocht in ons oude stadshart
naar een erfgoedplaats, een waardige troon
voor dit historisch spannende Bredaas icoon.

Buiten in de gracht als toneel bij het Kasteel?

Maar nee, te kwetsbaar voor het geheel.
Waar is er plaats? In het Wilhelminapaviljoen?
Maar nee, te klein, geschikt voor een grote schoen.

Zou er nog redding voor het Turfschip zijn?

Een wonder? Als een ridder schreed daar Heer Boudewijn.
Zou deze edele KMA-figuur de vervuller zijn van wensen
die leven bij zovele Bredase grote en kleine mensen?

Bij mijn noodkreet lichtten even later zijn betraande ogen op.

Zou hij het Turfschip voortaan een mooie ligplaats kunnen geven
Opdat alle Bredase harten dat avontuur weer mee kunnen beleven?
Ja? Dan loopt de museumwereld met fascinerende verhalen voorop.

Bea Voogt 

-------------------

Maar wat zegt men in de straat:

“’t Wordt niks met de United States

De hele zaak daar is al sleets.”

De vechter komt, de denker gaat,

De denker gaat, de vechter komt[1],

hoe graag zag ik Obama.

Hoewel  verzet niet is verstomd

wordt het een hevig drama.

Joop, scriver

----------------

Mijn wensdroom voor 2017.
Bijzonder zou het zijn..
Als ik hem in een roes kon creëren.
Creatief met verf en terpentijn...
Citrusvruchten,wijnranken en druiven...
Hoge aspiratie moet mijn werk bestuiven.
Uit wat zal het ontstaan?
Surrealisme,symboliek,iconografie.. of uit liefde bij volle maan?


Een acrostichon, Nettie Verschuren

---

[1] Deze regel ontleend aan NRC

Maandzang december

We kijken samen uit het raam

Het uitzicht past wel in ons straatje

We slaan de snaren vrolijk aan

Zijn steeds te vinden voor een praatje.

De drank, die laten wij niet staan.

Zo vormen wij een kleurrijk plaatje.

Frivoliteit? 't Is niet dan schijn.

Het gaat ons niet slechts om de glazen

En het zal u wellicht verbazen

Hoe serieus we kunnen zijn.

Een schilderes heeft ons gevonden,

En schiep in verf ons evenbeeld.

Zodat de tijd dat we bestonden

Aan u, van nu, wordt toebedeeld.

En dat kan u wellicht vertellen

De zin die schuilt in uw blazoen.

Het woord is nu aan u, gezellen

Het is een andere tijd dan toen

De mores doen heel anders aan

Maar wat u wel van ons kunt leren

Is dat we dwars door eeuwen gaan

Om altijd weer elkaar te inspireren.

Misschien beperkt ons wel de lijst

Waarin de verf ons heeft gevangen

Maar toch, hij is met stip het wijst

Die zich niet voor één gat laat vangen

We uiten ons gevat met zangen

En reiken u de broederhand

Omdat wij heuselijk verlangen

Dat deze Kamer niet verzandt

In kneuterrijm en beuzelpraat,

Noch ronkend door de straten gaat

Bombastisch op zijn strepen staat,

De vriendschap buiten kleumen laat,

Dat deze Kamer uit wil stralen

De vreugde van de scheppingsdrang,

Van vriendschap, dichterlijk gezang,

Welsprekendheid en veel verhalen.

Doe zo op allerlei manieren!

Dat zou ons eindeloos plezieren.

Herman, factor

Het schilderij is gemaakt door Nettie Verschuren, zie hier.

Meer tegenstellingen

Tijdens de zitting van december werd het distichon beoefend, met als uitgangspunt: geef uitdrukking aan een verband tussen twee tegengestelde begrippen. Enkele resultaten:

Het leven is bijzonder met kunst,
maar kunst is nu een gunst!
Nettie Vinder

De omroeper roept doorgaans heel erg fel.
De rechterkant hoort hem echter wel..
Peter

't Wordt niks met deze maatschappij,
ik woon liever op de Mookerhei
Joop

Vooruitgang
Werd ooit de wijn als inspiratiebron geschonken tot de rand,
Nu is men drugsbeneveld in een schaduwparadijs beland.
Herman