O paardenkont, waar bestu bliven?

O paardenkont, waar bestu bliven?
Ik keek naar u, een lange weg,
Totdat ge bijna moeste sneven,
Bij links en rechts een hoge heg.
Nu zit ik hier, met taalgenieters,
Werkelijk, ik voel me mieters!

Bas, Scrivere
Rederijkerscongres Liedekerke, juni 2014

Sonnet, geschreven ter gelegenheid van de beschrijving van mijn poëtische ontwikkeling

De ijle vlinders en de spoorbrug
staan in mijn hart geschreven.
Ik kan niet zonder deze leven:
zij zijn de weg terug

naar kindertijd en moederliefde,
naar bronnen van poëtica.
Geen boze wereld kwam mij nog te na,
geen kwade zaak die mij nog griefde.

Zo heeft het leven mij geleerd
te houden van de poëzie.
Mijn lieve moeder zij geëerd

wegens haar aandeel in mijn evolutie,
niet minder dan een revolutie:
zij prikkelde mijn fantasie.

Joop de Klinkende

Terugblik met allusies

Mijn eenzaam leven slenterde door straten,

waarna het stilviel bij de waterkant.

Ik zag in mijn rimpelend gezicht, gelaten

liet ik het water beven met mijn hand.

Achter de stad zag ik verborgen streken,

slechts zichtbaar voor het innerlijke oog.

Weldra was ik naar oorden uitgeweken

waarheen het woord mij ademloos bewoog.

duizelend, suizelend diep

val terug in ruimte

tijd ruist

de wind fluistert mij

eeuwen terug

Totdat het treinstation haar binnenhaalde.

De grachten lieten fier hun water blinken

terwijl wij samen langs de kaden dwaalden,

en zij de stad, vol lente, nieuw deed klinken.

Lang hebben wij toen bij elkaar gezeten,

hoog boven bomen, bij het open raam,

We keken naar de stad die lag te dromen,

nog later gingen traag de lichten aan.

De stad was luid, verkeer krioelde.

De tijd was licht, de vogels joelden.

En ik, die almaar taal lanceerde

tot koorden waar 'k op balanceerde.

Moraal

Wat de ouderdom ook mag beweren,

van jong leven kun je heel veel leren.

En liefde was het die het woord creëerde

dat stil op het bevrijdend potlood wachtte,

dat dan als vogel opvloog uit gedachten,

langs tuinen, velden, bossen, wolken scheerde,

één klankje slechts in de muziek der sferen,

een nietig stipje bij het grootse, verre.

Dat verzen zijn als rozen en als sterren,

is iets wat dichters in hun droomslaap leren.

Bevliegingen toch ook, laat liever los,

voordat je 't weet word je die albatros.

't Zijn liedjes slechts, we spelen wat met taal.

Je kunt de ratio nu achterlaten.

Een rechtervoet loopt eenzaam door de straten,

en zie, een kroko dilt naar Oldenzaal.

Herman Taaltopper

Dag van smeltende sneeuw

Dag van smeltende sneeuw, water als metamorfose

Koortsachtig… is mijn pennenveer..

De handleiding erbij genomen,

geen tijd heb ik om te dromen..

zo.. ben ik als rederijker in de weer!

Als vinder wil ik dit vinden,

Mijn geest vol woorden om te verpozen…

Nu.. weer groen de bomen..

Alle dieren uit hun winterhol gekomen

De lente lokt tot minnekozen.

        Nettie-Vinder

Secondenwijzer

Toch kom ik van de tijd niet los

Al laat soms in de steek

Wat onbelangrijk me soms leek

Maar als een wijngaard met een kleine vos

Juist wel de aandacht eist

Het was een rare week dit jaar

Dat maand voor maand

Zich langs mijn wezen heeft gebaand

Terwijl de dag met weids gebaar

langs uren en minuten reist

Ik weet niet of ik mee wel wil

Me mengen in de stortvloed van de tijd

En als al ’t tikken naar de eeuwigheid

Voor mij een ogenblikje stil

Wat draalt, dan weet ik wat de tijd bewijst

Dat leven voor mij vaart

Me voor vergankelijkheid bewaart

Nu, tot het eind der tijd

Factor Bauke ‘Freiherr’ van Halem